Znalezienie idealnej partii

Osoby poszukujące partii politycznej, na którą mogłyby zagłosować, najczęściej sprowadzają swoje poszukiwania do porównania oferty programowej. To, co najczęściej nazywane jest programem partii, ma na celu odróżnić jedną partię od konkurencji. Najgorsze, co w świecie współczesnej polityki może przytrafić się ugrupowaniu politycznemu, to brak charakterystycznego przywódcy albo grupy rozpoznawalnych liderów regionalnych. To wokół wyrazistego przekazu buduje się dzisiaj potencjał każdego ugrupowania i jeśli tylko partia orientuje się, że wokół jakiegoś jednego hasła albo osoby możliwe jest zbudowanie dużego kapitału politycznego, do jego promocji rzuca się wszystkie siły. Często prowadzi to jednak do skupienia się wyłącznie na jednym zagadnieniu, ograniczeniu się do populistycznego i najbardziej nośnego hasła. Media także chętnie podłapują to, co akurat rozpala wyobraźnie społeczeństwa i tworzy debatę społeczną, prowadząc tym samym do ograniczenia poważnego dyskursu politycznego do wyłącznie jednego tematu – przeważnie będącego na rękę wyłącznie jednemu ugrupowaniu.

Niektóre partie w Europie dochodziły w ostatnich latach do władzy za sprawą swojego populistycznego i demagogicznego programu, który nie odpowiadał nigdy na pytania o to, w jaki sposób politycy chcą zapewnić realizację swoich wybujałych planów. Dzisiaj niektóre z tych partii w niesławie przestają sprawować władzę a społeczeństwom wystarczyło kilka miesięcy na zorientowanie się, że poza obietnicami elity te nie mają do zaproponowania żadnego realnego programu do ich zrealizowania. Przykładem takiego fatalnego rządzenia, wyłącznie za pomocą obietnic i hucznych haseł, jest grecka Siriza, która jest kolejną z rzędu grecką partią niezdolną do wyciągnięcia swojego państwa z gospodarczej zapaści. Podobne zagrożenia ze strony populistycznych ugrupowań politycznych daje się odszukać także w Hiszpanii, Portugalii, a od wielu lat także Wielkiej Brytanii. W Katalonii należącej oficjalnie do Hiszpanii, oraz Szkocji będącej częścią Wielkiej Brytanii, coraz silniejsze poparcie uzyskują ugrupowania dążące do oddzielenia swoich grup etnicznych i ziem od wspólnoty – do tej pory doskonale funkcjonującej. Bez wątpienia wpływ na popularyzację takich ostrych nacjonalistycznych poglądów w Europie ma kryzys finansowy, który bardzo mocno uderzył w najbiedniejszych i najmłodszych obywateli UE. To oni są więc pierwszymi w kolejce, którzy chętnie wspierają wszelkie nurty niezadowolonych czy antysystemowych sił.

Do każdej grupy społecznej adresowane są zupełnie inne hasła polityczne z zakresu gospodarki, jeszcze innych postulatów oczekują ci wyborcy, dla których najważniejsze są kwestie światopoglądowe. Partie najbardziej rozwinięte i mające w swojej historii wiele etapów sprawowania władzy ostrożnie tworzą swój wizerunek, są stabilne pod względem programów i propozycji – każdy wyborca intuicyjne zna ich programy i założenia. Te partie, które chcą nagle i szybko odnieść sukces, nie muszą przejmować się tradycjami politycznymi czy swoją przeszłością – mogą głosić hasła bardzo dowolne, często antysystemowe i wprost uderzające w aktualny establishment.